Kilka słów o metodzie

Maria Montessori urodziła się w 31 sierpnia 1870 roku. Po ukończeniu szkoły technicznej podjęła studia medyczne, które ukończyła z wyróżnieniem. Była pierwszą we Włoszech kobietą lekarzem. Na początku pracowała z dziećmi upośledzonymi. Po latach doszła do wniosku, że wymagają one pracy natury pedagogicznej, a nie medycznej. Okazało się też, że dzięki sposobie, w jaki z nimi pracowała, dzieci upośledzone osiągały lepsze rezultaty aniżeli dzieci ze zwykłych placówek.
Reformy na początku XX wieku we Włoszech spowodowały powstanie w Rzymie specjalnej instytucji, która miała za zadanie modernizację domów w dzielnicy zamieszkałej przez rodziny robotnicze, oraz resocjalizację jej mieszkańców, w tym zajęcie się dziećmi pozostającymi bez opieki. W roku 1907 zostało otwarte pierwsze w Rzymie przedszkole Casa dei Bambini – Dom Dziecięcy. Montessori nauczyła nauczycielkę posługiwać się pomocami opracowanymi przez nią samą. Wyposażała placówkę w meble dostosowane do potrzeb. Zalecała, by niczego dzieciom nie narzucano i nie przeszkadzano im w zajęciach, które same sobie wybiorą. Po kilku tygodniach pobytu dzieci w placówce, M. Montessori zaobserwowała zmiany zachodzące w ich zachowaniu – przede wszystkim wzrastało zainteresowanie materiałem dydaktycznym – dzieci wybierały go chętniej niż typowe zabawki. Coraz bardziej doskonaliła opracowany przez siebie materiał dydaktyczny. Zestaw pomocy został wzbogacony o nowe pomoce do nauki geografii, gramatyki, matematyki oraz innych przedmiotów. Wprowadziła też, jako zasadę pedagogiczną obowiązującą w stosunku do dzieci, swobodny wybór materiałów dydaktycznych, dowolność miejsca i czasu pracy. Zniosła nagrody i kary. Ograniczyła czynności nauczyciela na rzecz samodzielności dzieci. Wprowadziła naukę czytania i pisania oraz podstawy matematyki. Sukces nowej placówki spowodował, że rosło zainteresowanie nowymi metodami pedagogicznymi, a to powodowało z kolei powstawanie następnych placówek. Od 1911 roku jej metodę zaczęto stosować w szkołach w całych Włoszech, a także w Szwajcarii. Zaczęły powstawać (m.in. w Anglii i USA) komitety popierające jej pedagogikę. M. Montessori poświęca się odtąd całkowicie propagowaniu własnej metody. Powstają nowe placówki pracujące według jej metody, a w ruch montessoriański włączają się znane osobistości świata pedagogicznego. Za osiągnięcia pedagogiczne i humanistyczne przesłanie zawarte w ideach swojej metody wychowawczej M. Montessori była wyróżniona najwyższymi odznaczeniami, przyznawanymi przez rządy i uniwersytety wielu krajów (m.in. tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu w Sorbonie, krzyż Legii Honorowej, nominacja do pokojowej Nagrody Nobla). Na osiemdziesiąte urodziny M. Montessori zorganizowano spotkanie poświęcone zagadnieniom jej pedagogiki. Przerodziło się ono w międzynarodową konferencję, podczas której M. Montessori wygłosiła trzy wykłady. Zawarła w nich wszystkie podstawowe idee swojej teorii. Sformułowała też słynne zdanie, stanowiące zasadę wychowania metodą Montessori – „pomóż mi zrobić to samodzielnie”
(źródło: http://www.wesolekoziolki.pl/pedagogika-m-montessori/kim-byla-m-montessorii/)

Cele programu Marii Montessori:

Program jest tak skonstruowany, by rozwijać pasje, zainteresowania i umiejętności dziecka. Dzieje się to poprzez pomoce dydaktyczne, pracę z nauczycielem, współpracę z rodzicami i rówieśnikami. Dziecko odkrywa świat we własnym tempie poprzez właściwą organizację otoczenia. Dzieci wybierają gdzie, z kim i jak długo chcą pracować z daym materiałem. Chcemy pokazać Waszym dzieciom, jak rozwiązywać konflikty oraz jak nazywać ich emocje. Chcemy, aby dziecko stało się samodzielną i pewną siebie jednostką. Naszym głównym celem jest rozwój młodego człowieka w kierunku silnej wewnętrznie, empatycznej i szczęśliwej osoby.

Filozofia rozwoju według Marii Montessori:

Dziecko uczy się przez ruch.

„ Poprzez rękę w stronę umysłu”.

Horme:

Każde dziecko posiada wewnętrzną siłę, która popycha je do osiągania nowych umiejętności.

Samodyscyplina:

Dziecko uczy się samodyscypliny poprzez właściwie przygotowane otoczenie i odpowiednio przygotowanego nauczyciela.

Chłonny umysł:

Dziecko chłonie świat jak gąbka. Bez specjalnej nauki, dziecko poprzez obserwacje i zmysły uczy się języka oraz nazywania rzeczy po imieniu.

Fazy wrażliwe:

Każde dziecko posiada specyficzny moment w swym wczesnym rozwoju, w którym to będzie najszybciej zdobywało określone umiejętności, takie jak na przykład umiejętność czytania czy liczenia.

Od narodzin do 6 roku życia

Faza wrażliwości na język, ruch, zachowania społeczne i porządek. W tym okresie dziecko uczy się poruszać i sprawnie chwytać. Odczuwa potrzebę porządku i rutyny, a ład w jego otoczeniu jest w jego rozwoju niezwykle ważny. Dziecko uczy się mówić, interesuje się literami i często zaczyna pisać i czytać (w tej kolejności).